Duydum ki son cemre düşmüş, insan artık üşümesin diye. Uzun kış gecelerini g/öz ocağında söndürüp, can bahçesinin aydınlığına, bahara çıktık, hamd olsun. Ancak, bilirsin, insan en çok içinde/n üşür. Önce, insanın içine gelmeli bahar. Gönül gözü açılmayınca sımsıcak, ten gözü vâsıl olsa da çiçeğe, ne yazar!
Kar vakti, kapanan yollar yüzünden, hüzün, beyazlar içinde göz altına almıştı gözlerimizi. Havayı, suyu, toprağı özlemiştik, göz altında. Dua dua imdat eyledik. Duyunca duaların fısıltısını rabbimiz; uyandı içimizde ilahi ikram şefkat ve merhamet. Sonra güneşe serdik yüreğimizi. Evrenin narin gizemini seyre daldık, toprağın sırlı definesini temaşâ ederken. Ama;
Bilirsin; kırda yürürken düşerim, senin kaldıracağını bildiğimden. Kaldırırsın beni, anlarım ki bahar gelmiş.
Bilirsin; kır sofrasında ekmeği bölüp başlamam yemeğe, senin böleceğini bildiğimden. Bölersin ekmeği, anlarım ki bahar gelmiş.
Bilirsin; dağlara, denizlere, kırlara, ovalara, kuşlara sevdalıyım ben, senin beni seveceğini bildiğimden. Seversin beni, anlarım ki bahar gelmiş.
Bilirsin; kırk ikindi yağmurlarına tutkunum, tutulurum, ıslanırım ben, bilirim ki üşümemi istemezsin. Şemsiyem olur yüreğin, anlarım ki bahar gelmiş.
Bilirsin; kırlarda uzanıp uyurken üstümü örtmem, senin örteceğini bildiğimden. Örtersin üstümü, anlarım ki bahar gelmiş.
Bilirsin; alıp başımı kırlarda kelebeklerin peşine düşer, susarım, başım üstüne deyip su getireceğini bildiğimden. İçerim suyu, anlarım ki bahar gelmiş.
Bilirsin; leylak kokan pencerelerin önünde oynamaya bayılırım, kokun geldiğinde ayılacağımı bildiğimden. Gelir kokun, anlarım ki bahar gelmiş.
Bilirsin; kırlarda çiçeklerin resmini yaparken kalemimi kaybederim, katibim olduğunu bildiğimden. Kalemim olur gözlerin, anlarım ki bahar gelmiş.
Bilirsin, kırlarda koşarken terlerim, bilirim ki terlesen de atamazsın beni içinden. Gölgene sığınırım, anlarım ki bahar gelmiş.
Bilirsin; çimenlere uzanıp “akşam olur karanlığa kalırsın” türküsünü söylerken eve geç kalırım, senin “ellerin, elime değdiği zaman, ister ölüm olsun ister ayrılık” diyerek beni bulacağını bildiğimden. Tutarsın ellerimi, anlarım ki bahar gelmiş.
Bilirsin; hayat kısa iyilik uzun bir bahardır. İyilik hüznü öldürür. Hüzün ölür, anlarım ki bahar gelmiş.
Ve bilirsin; ilk ve son baharımızdır îmân. Gelir, baharına erer cân.
Dedim ya, önce insanın yüreğine gelmeli bahar…
