Hakikati arıyoruz. Yer ile gök arasında, her yerde hakikati arıyoruz. Sözün kesafetinden kurtulup, boğulduğumuz ene bataklığından başımızı çıkarıp, kulluğun atmosferinde nefes almak istiyoruz. Hakikat nazlıdır biliyoruz. Öyle kolay açmaz kapılarını bizlere. Ama biz tırnaklarımızla kazımalıyız en sert dokularını hakikati sarmalayan duvarların.
Öyle kolay değil hakikatin keşfi. Bir “evet”e bir “hayır”a hakikat peşkeş çekilemez. Bu yüzden memleket sathında siyasetin fevkinde bir atmosferde ilmi çalışmaların hakimiyeti ile hakikat arayışını programlamalıyız. Bu, devlet nezdinde başarılamasa bile, her akıl sahibi, gönlü yanıkların oluşturacağı inisiyatifler ile hakikate yolculuk başlamalıdır.
Devlet, hakikatin ışıl ışıl parladığı bir cevherdir. İlim bu cevhere celadet kattığı gibi, aynı oranda da estetik katar, rikkat katar. Devlet bu incelik ve celadetin işbirliğinde nesillerin hayatına anlam katar. Ama siyaset bataklığı devleti bir kavga meydanına dönüştürür. Siyaset hakikatin üstünü örter. Gözleri boyar. Kişi, fert veya vatandaş fark etmez, kendi gibi olmaktan uzaklaşır, kendi olma bilincinden uzakta bir yalanın seyircisi olur. Devlet yalan ile abad olmaz.
Siyasetin en kesif yaşandığı bu günlerde, yukarıda mezkur ifadelerin içeriği pek bir şey vaz etmiyor değil mi? Laf-ı güzaf… Ben 17 Nisan’a uyandığımda gene aynı fikirleri aynı şiddetle dile getireceğim. Hatta daha şedid bir şekilde haykıracağım. Sonuç, evet de olsa; hayır da olsa, hakikatin hatırı âlidir. Hele “evet” kararı verilirse, hakikatin ışığı ilim olmadan, şefkat olmadan, adalet olmadan vallahi parlamaz. “Evet”, bu memleketin akıl sahiplerine çok büyük sorumluluklar yüklemektedir. Nefisle çatışmanın, büyük cihadın verileceği dönemdir. Ferasete en çok ihtiyacımızın olacağı dönemdir.
Evet demek kolay, esas olan evet sonrası dönemde nefsin ve şeytanın desiselerinden nasıl korunacağız ona bakmalı. Nefis ve şeytan evet sonrasında çok çalışacak çookk.
