KALBİMİZLE KOYMUŞ GİBİ BULMAK !

Modern dünyaya karşı durum alışımızda öyle sıkıntılarımız var ki. Sadece dışımızla yaşar olduk. Gözümüzle gördüklerimizin, elimizle dokunduklarımızın, yiyip içtiklerimizin esaretinde sürüp giden bir hayatın içindeyiz. Madden ışıltılı bir hayat. İç huzurdan da dış huzurdan da yoksunuz. Kim ne derse desin durum bu!

Hayatın içinde, elimizle koymuş gibi bulduklarımız bir hayli çok iken kalbimizle koymuş gibi bulduklarımız öylesine az ki. Ya içimizdekileri tükettik ya da içimizde olanlardan bihaberiz. Zihnimizi ve yüreğimizi sömüren o kadar çok şey var ki! Bu sömürüler yüzünden kim bilir sevmeyi, hissetmeyi, hatırlamayı unuttuk. Yüreksiz, hissiz yaşıyoruz. Bu halden kurtulmanın bir sürü yolu var. Örneğin, okumak ve insani referanslarımızı ateşleyecek sanatlarla ilgilenmek. Sade, yalın, özgür, özgün bir hayatı yaşamanın çabası içinde Allah’ sımsıkı yakın olmak.  İnsani olana yol almak.

Atalarımız “Bir şeyin usulü, o şeyin vusulüdür” demişler. Maddeyle yakınlığımıza biraz ara verip arada bir duygulanmak, kendimizi dinlemek, ıssız bir köşeye çekilmek, efkarlanmak, ağlamak, kahırlanmak, özlemek, sevdiklerimizi hatırlamak, sanata, edebiyata, şiire, musikiye yer açmak, Allah’ın yeryüzündeki âyeti olan tabiatla baş başa kalmak,  insan yanımıza dönmek huzura vuslatımız olacaktır.

Şimdi, şiire karışsın nefeslerimiz;

KEDERLİ KANATLAR

Gizli yağmurlarla sarardın beni
Uyanınca derin uykulardan
Sen kokardın ve saklardın beni 
Mahzun avuçlarında 

Gülümseyişindi ruhumu tutuşturan
Ellerindi saçlarımda ürpertiler bırakan.  

Utanırdı geceler her uyanışında
Gizli gizli ağlardın
Esen soğuk rüzgarlar çekerken perdeleri
Kalbinden gözlerime damlardın

Emziğim düşünce ağzımdan
Uyanınca korkulu rüyalardan
Bir tek sen eğilirdin gözlerime
Salladığında beşiğimi
Şiltemden ayrılan defne kokuları
Yalpalardı senin kokun yanında.

Şimdi göklerde konuksun  
Kederli kanatlarınla  
Yetim duygular yığılıyor içime

Bırak pişmanlıklarım ağlasın kucağında
Yanında yer var mı, ana…