Devletleşen Delikanlılar

Çocuklarımız neden Dede Korkut hikâyelerini okumalı? Bu soru iki gündür zihnimi kemirir durur. Hikâyelerin kahramanlarının temel özelliği yoğun bir mücadelenin içinde var olmaları ve bundan hiçbir zaman yüksünmemeleri.

Boğaç Han’ın Babasına yapılan ihanet sonrası gösterdiği gayret, bir gencin sırtlanacağı sorumlulukların ne denli büyük olabileceğini göstermektedir. Bamsı Beyrek’in kafirle mücadelesi ve sevdiği için katlandıkları göz önüne alındığında, gençlerimizin ruhlarına dokunacak ve işlenecek değerleri tasavvur ediniz. Deli Dumrul’un iman mücadelesi,  asırlardan yankısını almış, bugüne gelmiş muhteşem mesajını çocuklarımıza, ulaştırdığında ruhlarında şahikalaşacak iman gayreti ile geleceğe dair müjdeleri çocuklarımızın gözlerinde okuyabileceğiz. Selcen ile Kan Turalı’nın aşkı ne anlatır dersiniz genç dimağlara?

Yukarıda mezkûr ifadeler muvacehesinde, kadim metinlerimizin olduran ve yoğuran özelliği nesillerimiz için umut edilecek bir geleceği bizlere müjdeliyor. Kendinden hikâyelerden uzak büyüyen, gençliğinde sanal hikâyelerin gerçekliğinde hayal bataklığında vakit geçiren bir nesil,  özlenilen devlet ve millet bütünlüğünde hiçbir şey ifade etmiyor.

Kadim kelimelerimizle dokunmamış metinler, çocuklarımızın ruhlarında sun’i değerler üretmektedir. Bu değer algısı, çocuklarımızın tavırlarında otomatik bir hal alır ve ruhlarında yer etmeden yapay ve ruhsuz bir hareketler sergisine neden olur.

Devlet, ruhlarında yanan kor ateşle yaşayan bir neslin omuzlarında yükselebilir. Deli Dumrul, Bamsı Beyrek ve Boğaç Han sadece birer hikaye kahramanı değil, kadim gerçeğimizin bugüne yansımasıdır. Oğuz töresinin çağlar aşan sosyal ve siyasal düzeninin taşıyıcılarıdır. İşte bu törenin devamlılığı bu hikayelerin çocuklarımızın ruhlarına edeceği  tesir ile ölçülebilir bir bakıma.

Ne kadar da uzattık değil mi bu devlet meselesini. Fakat sonsuzluğa matuf bir halin uzamış olup olmayacağını neyle ölçeceksiniz ki? Devlet-i ebed müddet yalnızca bir mekanizma değil bir iman pratiğidir de. Vesselam…