KAYSERİ VAKARIN ŞEHRİ

Türklüğün pırıl pırıl parladığı her yer yanıyor, yakılıyor. Yakın zamanda Bosna, Irak, Kosova, şimdi Halep ve tabi ki Anadolu… Tarih sahnesinde insanlığın en rafine örneklerini veren bu coğrafyanın insanları ve bu coğrafyanın çekip çeviren aklı Türkler, bu yaşadıklarıyla ciddi bir imtihandan geçmektedir. Tarihin ve inançlarının omuzlarına yüklediği sorumluluklar kolay bir hayatın müjdesini vermiyor bize. Bu dava hor, bu dava öksüz diyordu üstad.  Dün söylenilen bu söz, dünlerin derinlerinden bugüne ve geleceğin bilinmezliğine akan bir yatakta dimağlara imzasını atıyor en etkili bir şekilde.

Hakan Karagöz yazısında ağlamayın diyordu, ağlamayın acınız kurumasın. Ağlama Anadolu, ağlama öksüz ve vakur Türklüğüm.

Şimdi ekranlardan, gazete sütunlarından büyük cümleler, kozmik istihbarat bilgileri, iç ve dış siyaset mülahazaları fışkıracak. İnsanın ruhunu ve beynini iğdiş eden bu tavırlar, durumu hakikatin menzilinden çıkarıp akademik hezeyanların kesif atmosferinde boğacak. Ruhunu kaybetmiş milletimin ruh köklerine akademik safsatalar dökecekler.

Ve bugün Kayseri… Anadolu’nun dinmeyen rüzgarı ve bitmeyen enerjisi… Göğsüne değen namahrem elleri kırılır bir gün.
Hiç unutamıyorum. 2000’lerin başında okuluma giderken, Ali Dağ’ın ardından kopup gelen sele bakar ve göğsüm kabarırdı. Komando tugayından tam teçhizat, Kayseri’nin zemherisinde vatan şarkıları söyleyerek akan kalabalığı seyretmek en büyük keyfimdi. Sınıfın camından paraşütçüleri izlemek, her sabah kampüse komşu birlikten marşlar dinlemek hafızamdan silinmeyen anlardı.  Bugün hafızamın derinliklerine şehadet marşları nakşedildi. Cennete yiğitleri uğurladık yine.

Ruhumuz artık kanacağı zevklere, dimağımız olduran ve üreten bilgilere muhtaçtır. İmanın ve ilmin tazyikiyle, tarihin rahle-i tedrisatından geçip yepyeni ufukları hayal etmeli ve doyumsuz tabiatı betimlemeliyiz.

Ağlama Kayseri! Vakar sana çok yakışıyor.