Yıllardır tüm büyük organizasyonları dikkatle takip ettiğim gibi 2016 Rio Olimpiyatlarını da pür dikkat izledim.Öyle rakamsal verilere dalarak bu yazıyı okuyanları sıkıp spordan uzaklaştırmayı hiç mi hiç istemem.Bilmem kaç sporcuyla gitmişiz,şu kadar madalya almışız; Katılanların şu kadarı vatandaşlığa sonradan geçmeymiş falan filan…..
Tüm bu yorumlamalar büyük bir devletin spora bakış açısını meşgul etmemelidir diye düşünüyorum. Çünkü nicelik değil nitelik,pasaport değil temsil edilen bayrak önemlidir kanımca.Büyük bir ülkenin,büyük bir medeniyetin simgesini tüm dünya sporcularının göğüslerinde taşımak istemeleri de gayet normal bir sonuçtur.Bunlar üstüne konuşmak yılların kısır çekişmelerini sürdürmekten öteye geçirmez bizleri. Merak edenler için tuşların ucunda tüm bilgiler, detaylar mevcut, buyursunlar baksınlar…
Sadece iki rakam üstünden bir şeyler söylemek ve gerçekten değerlendirmemiz gerekenleri değerlendirmek istiyorum.Ülkemizin nüfusu yaklaşık 80 milyondur.Yedi bölgede,farklı coğrafi şartlarda,farklı anatomik yapılarda 80 milyon insan ve Avrupa’nın en genç nüfus yapısı….. Kazanılan toplam madalya sayısı 8……. Yani çok kaba bir hesapla her 10 milyona bir madalya…..İşte asıl sorun ve çözüm de tam bu noktada ortaya çıkmak zorundadır.Nasıl olurda koskoca bir ülke küçücük başarılara sığmak ve yetinmek zorunda kalmıştır.
Olimpiyatların ardından karşılaştığımız bu manzara tam anlamıyla şapkamızı önümüze alıp düşünmemiz gerektiğini bir kez daha hatırlatmıştır bizlere. Her şey yönetim ve organizasyonla başlamalıdır sıfırdan bıkmadan, usanmadan. Birçok ilimizde açılan Beden Eğitimi Fakültelerinde yetiştirilen spor yöneticileri organize edilerek spor yönetiminin kritik yerlerine getirilmelidir. Yine aynı fakültelerde yetiştirilen antrenörlük bölümü mezunları tüm Türkiye’de görevlendirilmeli, okullarla ve beden eğitimi öğretmenleriyle eş zamanlı olarak çalıştırılmalıdır. Sporun öncelikli olarak basit çıkarlara değil büyük ülke tanıtımlarına hizmet etmesi gerektiği unutulmamalıdır. Tüm bu organizasyonun sporcu seçme mantığıyla değil herkesin spor yapması felsefesine dayanarak yapılması gerekmektedir. Çünkü herkesin spor yapması hem sağlıklı nesiller yetişmesini hem de hiçbir yeteneğin gözden kaçmamasını sağlar. Avrupa’nın ve dünyanın gelişmiş ülkelerinde bu sistem aynen uygulanmaktadır. Buna uygun olarak bir Türkiye modeli geliştirilebilir. Merak edenler 323.000 nüfuslu, buzlar ülkesi İzlanda’nın geliştirdiği modeli ve aldığı sonuçları inceleyebilir.
Tesisleşmede son yıllarda aldığımız yol aşikardır. Ancak biz tesisleşme derken hep muhteşem yapıları düşünüyor ve gerçekten de yaptı mı en iyisini yapıyoruz. Hiç şüpheniz olmasın olimpiyatları biz alsak en güzel tesisleri biz yaparız. Oysa sorun sadece muhteşem tesisler yapmak değildir. Sorun çok basit prefabrikler, çadırlar; pistler, alanlar bile olsa tesislerin tüm yurda yayılmasını sağlamaktır; Sorun tüm köylere, mahallelere, belediyeliklere, okullara irili ufaklı tesisler yapmak ve bütün tesislerin tüm amatör kulüplere, branşlara ücretsiz olarak açılmasıdır.
Maalesef ülkemizde sistem bunun tam tersidir. Amatör kulüplere kiralanan az sayıdaki tesis, okul salonları vs…. Buralara aidat ödeyerek giden çocuk ve gençler…..Belediyelerin ve Spor Bakanlığının amatör spor ve sporculara sunduğu ama sayıca yetersiz kalan ve kimseye tam olarak yetmeyen spor tesisleri……Bu ortamlarda yetiştirilmeye çalışılan olimpiyat şampiyonu adayları!.....
Olimpiyatlarda bu yıl ülkemizi artistik jimnastikte temsil eden 17 yaşındaki kızımız Tutya Yılmaz’ın hangi şartlarda yetiştiğini, aile özverisinin ne boyutta olduğunu biliyor musunuz? Lütfen bir bakın. Emin olun çocuğuna küçük yaşlardan beri spor yaptıran ebeveynler ne söylemek istediğimi çok iyi anlamışlardır. Bu noktada belediyeleri, büyük şirketleri, Spor Bakanlığını, vergi teşviklerini; kanuni zorunlulukları kesin ve keskin bir biçimde devreye sokmalıyız.
Tüm bunların sonu ne mi olacak her alanda olduğu gibi sporda da lider yeni, büyük TÜRKİYE….. Sayısız madalyalar, başarılar ve yıllardır lobilerle elimizden aldıkları olimpiyat organizasyonları, Dünya kupaları…..
Tüm bu yorumlamalar büyük bir devletin spora bakış açısını meşgul etmemelidir diye düşünüyorum. Çünkü nicelik değil nitelik,pasaport değil temsil edilen bayrak önemlidir kanımca.Büyük bir ülkenin,büyük bir medeniyetin simgesini tüm dünya sporcularının göğüslerinde taşımak istemeleri de gayet normal bir sonuçtur.Bunlar üstüne konuşmak yılların kısır çekişmelerini sürdürmekten öteye geçirmez bizleri. Merak edenler için tuşların ucunda tüm bilgiler, detaylar mevcut, buyursunlar baksınlar…
Sadece iki rakam üstünden bir şeyler söylemek ve gerçekten değerlendirmemiz gerekenleri değerlendirmek istiyorum.Ülkemizin nüfusu yaklaşık 80 milyondur.Yedi bölgede,farklı coğrafi şartlarda,farklı anatomik yapılarda 80 milyon insan ve Avrupa’nın en genç nüfus yapısı….. Kazanılan toplam madalya sayısı 8……. Yani çok kaba bir hesapla her 10 milyona bir madalya…..İşte asıl sorun ve çözüm de tam bu noktada ortaya çıkmak zorundadır.Nasıl olurda koskoca bir ülke küçücük başarılara sığmak ve yetinmek zorunda kalmıştır.
Olimpiyatların ardından karşılaştığımız bu manzara tam anlamıyla şapkamızı önümüze alıp düşünmemiz gerektiğini bir kez daha hatırlatmıştır bizlere. Her şey yönetim ve organizasyonla başlamalıdır sıfırdan bıkmadan, usanmadan. Birçok ilimizde açılan Beden Eğitimi Fakültelerinde yetiştirilen spor yöneticileri organize edilerek spor yönetiminin kritik yerlerine getirilmelidir. Yine aynı fakültelerde yetiştirilen antrenörlük bölümü mezunları tüm Türkiye’de görevlendirilmeli, okullarla ve beden eğitimi öğretmenleriyle eş zamanlı olarak çalıştırılmalıdır. Sporun öncelikli olarak basit çıkarlara değil büyük ülke tanıtımlarına hizmet etmesi gerektiği unutulmamalıdır. Tüm bu organizasyonun sporcu seçme mantığıyla değil herkesin spor yapması felsefesine dayanarak yapılması gerekmektedir. Çünkü herkesin spor yapması hem sağlıklı nesiller yetişmesini hem de hiçbir yeteneğin gözden kaçmamasını sağlar. Avrupa’nın ve dünyanın gelişmiş ülkelerinde bu sistem aynen uygulanmaktadır. Buna uygun olarak bir Türkiye modeli geliştirilebilir. Merak edenler 323.000 nüfuslu, buzlar ülkesi İzlanda’nın geliştirdiği modeli ve aldığı sonuçları inceleyebilir.
Tesisleşmede son yıllarda aldığımız yol aşikardır. Ancak biz tesisleşme derken hep muhteşem yapıları düşünüyor ve gerçekten de yaptı mı en iyisini yapıyoruz. Hiç şüpheniz olmasın olimpiyatları biz alsak en güzel tesisleri biz yaparız. Oysa sorun sadece muhteşem tesisler yapmak değildir. Sorun çok basit prefabrikler, çadırlar; pistler, alanlar bile olsa tesislerin tüm yurda yayılmasını sağlamaktır; Sorun tüm köylere, mahallelere, belediyeliklere, okullara irili ufaklı tesisler yapmak ve bütün tesislerin tüm amatör kulüplere, branşlara ücretsiz olarak açılmasıdır.
Maalesef ülkemizde sistem bunun tam tersidir. Amatör kulüplere kiralanan az sayıdaki tesis, okul salonları vs…. Buralara aidat ödeyerek giden çocuk ve gençler…..Belediyelerin ve Spor Bakanlığının amatör spor ve sporculara sunduğu ama sayıca yetersiz kalan ve kimseye tam olarak yetmeyen spor tesisleri……Bu ortamlarda yetiştirilmeye çalışılan olimpiyat şampiyonu adayları!.....
Olimpiyatlarda bu yıl ülkemizi artistik jimnastikte temsil eden 17 yaşındaki kızımız Tutya Yılmaz’ın hangi şartlarda yetiştiğini, aile özverisinin ne boyutta olduğunu biliyor musunuz? Lütfen bir bakın. Emin olun çocuğuna küçük yaşlardan beri spor yaptıran ebeveynler ne söylemek istediğimi çok iyi anlamışlardır. Bu noktada belediyeleri, büyük şirketleri, Spor Bakanlığını, vergi teşviklerini; kanuni zorunlulukları kesin ve keskin bir biçimde devreye sokmalıyız.
Tüm bunların sonu ne mi olacak her alanda olduğu gibi sporda da lider yeni, büyük TÜRKİYE….. Sayısız madalyalar, başarılar ve yıllardır lobilerle elimizden aldıkları olimpiyat organizasyonları, Dünya kupaları…..
- - - -
Bu konulari daha fazla alanda dile getirmeli ve israrci olmaliyiz. InsAllah o gunleride gorecegiz...