Açlık, savaşlarla beraber dünyanın en temel sorunlarından. Afrikada ve savaşların yaşandığı coğrafyalarda ölümcül boyutta. Şükür ki ülkemizde yoksulluk yaşayan insanlar varsa da açlık-kıtlık yaşayan kimse yok. Dünya da başta biz olmak üzere bazı ülkeler kıtlık sorununa el atıyor çözüm üretmeye çalışıyor.
Ya dünyanın ruhen yaşadığı açlık?
Daha mı az önemli fizyolojik olarak yaşadığımız açlıktan? Yeryüzünün en açları, insanlıktan uzaklaştıkça ruhundaki açlığı doyurmak için gözü dönmüş bir şekilde saldırıyor yeraltı ve yerüstü zenginliklere. Daha fazla zenginlik, refah elde etmek için aç kalan bir ayının mezarlara dadanmasından daha şiddetli parçalıyor yeryüzünü.
İstihdam,işgücü adı altında köleleştiriyor insanları sistemine bir dolar fazla girsin diye, yok ediyor ormanları, dağları, gölleri, akarsuları, değirmenine kaynak oluşturmak için, düşman ediyor toplumları birbirine silah sanayini büyütmek için, zehir tacirlerine göz yumuyor toplumları uyutabilmek için,bombalıyor, gücü yettiği toprakları kontrol kontrol altında tutabilmek için…ve bizler neyi ne kadar feda edersek edelim doyuramayacağız dünyanın en büyük açlarını.
Çünkü, başta kendimiz olmak üzere ruhlarımızdaki gözü dönmüş insanı sakinleştirmeden, çare üretemeyeceğiz açlığa.
Doyumsuzuz; arabaya, eve, gezmeye, kadına, erkeğe, paraya, şan'a, şöhrete, konfora, makama, o kadar odaklanmışız ki ,o kadar büyük bir arzuyla yönelmişiz ki, bireysel mutluluğumuzun esiri olmuşuz. Zihinsel,ruhsal felç yaşıyoruz. Bazen kıpırdamak istiyor ruhlarımız,hemen dur diyor arzularımız. İlk olarak biz anlamalıyız, biz de kabul etmeliyiz, dünyanın en büyük açları kadar olmasa da aç olduğumuzu.
Oysa ne güzel bir dinin mensuplarıyız. Ruhlara sükunet veren, Allah adını anmakla huzur bulan, inancını yaşayarak ruhu güzelleşen ve güzelleştiği kadar dünyayı güzelleştiren insanları vareden bir din. İslam.
Ayağa kaldıralım ruhlarımızı, kanaat doyursun ruhumuzu, makam mevki boyasını silsin gözlerimizden tevazumuz, nefsimize karşı cesur olalım çevremizdeki insanlar yerine, dünyanın eşyalarına olan şevkimizin yerini dervişane huzuru yakalamak azmi alsın ve atalım kalbimizden kini, öfkeyi, ayrılıkları inanan kardeşimizin gözlerindeki güzellikle.Sadece insan olduğu,sadece canlı olduğu için sevelim yaratılanı yaratandan ötürü.
Ruhlarımızdan kiri,pası,tozu attıktan sonra bir daha hiçbir aç'ın saldırmasına izin vermeyeceğimiz, hiçbir çocuğun açlıktan, gazdan, bombadan son nefesini vermeyeceği, Allah'ın mutlak adaletinden önce yeryüzünü fesattan kurtarabileceğimiz bir toplum olmak için doyuralım ruhlarımızı.
Yoksa hiçbir açlıkla izah edemeyiz, dünyanın en açları karşısında olan yenilmişliğimizi.
